بیمار وقتی زندگی نباتی دارد که بیدار باشد اما هیچگونه علایم هوشیاری از خود نشان ندهد. بیمار ممکن است چشمانش را باز کند، بخوابد یا بیدار شود و رفلکس‌ها یا واکنش‌های ابتدایی داشته باشد. این بیماران حتی بدون نیاز به کمک قادرند نفس بکشند.
بیماری که در این وضعیت به سر می‌برد هیچ جواب معنی‌داری به محرک‌ها نمی‌دهد؛ جواب‌هایی مانند واکنش به صداها یا با چشم دنبال کردن اشیاء. این بیماران همچینین هیچگونه واکنش احساسی ندارند.
زندگی نباتی پایدار به وضعیتی گفته می‌شود که این شرایط برای بیمار بیش از ۴ هفته ادامه داشته باشد.
بیمار وقتی “زندگی نباتی دایم” را تجربه می‌کند که بدون اینکه ضربه یا جراحتی به او وارد شده باشد دچار ضایعه مغزی شود و بیش از ۶ ماه در این وضعیت بماند. نوع دیگر “زندگی نباتی دایم” به وضعیت بیماری اطلاق می‌شود که ضربه‌ای به مغزش وارد شده و برای بیش از ۱۲ ماه در وضعیت زندگی نباتی باقی بماند.
اگر شخصی در وضعیت زندگی نباتی دایم قرار بگیرد، درمان و مداوای او بسیار نامحتمل است اما غیر ممکن نیست.
