سرفه و لارنگو اسپاسم در هنگام خارج کردن لوله تراشه و برگشت از بیهوشی عمومی یک مشکل نسبتا شایع می باشد که می تواند عواقب جدی همچون افزایش ناگهانی فشارخون و به دنبال آن خونریزی از محل جراحی ، برونکواسپاسم ، افزایش ضربن قلب ، ایسکمی میوکارد و افزایش ICP (فشار مغزی)شود . علت آن ، بیهوشی ناکافی همراه با تحریکات راه تنفسی است.
مثلا غلظت بالای گازهای ایزوفلوران و انفلوران محرک راه های هوایی می باشدکه منجر به لارنگواسپاسم می شوند . علاوه بر عوامل محرک فوق ، تحریکات دردناک جراحی در شرایطی که سطح بیهوشی عمیق نباشد ممکن است باعث لارنگواسپاسم شوند مثل کشش و گشاد شدن آنال ( مقعد ) و دهانه رحم .
لارنگواسپاسم ناشی از اکستوباسیون(در آوردن لوله تراشه) ، در بیمارانی که دچار هایپوکسی(کمبود اکسیژن) هستند راحت تر اتفاق می افتد بنابراین بهتر است قبل از خارج کردن لوله تراشه بیمار را با درصد بیشتری از اکسیژن تهویه کرد .
تمام بیمارانی که از طریق تنفسی و یا از طریق غذا های در معرض قرار گرفته دچار مسمومیت شده اند در ابتدا دارای علائم آلرژیک نظیر سرفه ، آبریزش بینی ،اشکریزش و اسهال آبکی و کرامپ های شکمی و سردرد می شوند و در صورت تداوم در معرض قرار گرفتن دچار احساس خفگی ولارنگواسپاسم و تشنج و اختلال تعادل و آریتمی قلبی ونهایت کوما می گردند .
عوامل ایجاد کننده
۱. عفونت های حنجره یا حلق ، التهاب یا تروما
۲. انتوباسیون طولانی مدت
۳. استفاده از لوله تراشه بزرگ برای بیماران جوان یا استفاده از لوله های دو لومنه
۴. واکنش های وریدی
۵. جراحی های گردن ، حنجره و تیروئی
درمان لارنگواسپاسم :
۱. تجویز اکسیژن با فشار مثبت
۲. تزریق وریدی داروهایی مثل : دیازپام ، لیدوکائین ، ساکسینیل کولین
۳. عمیق کردن بیهوشی
۴. پاک نگهداشتن راه های تنفسی به کمک ساکشن
۵. استفاده از شل کننده های عضلانی
اگر در موقع لارنگو اسپاسم رگ محیطی جهت تزریق برای بیمار بر قرار نبود از راه ” زیر زبانی ” برای بیمار ساکس تزریق می کنیم . در افرادی که مصرف ساکس کنترااندیکه است(ممنوع میباشد) می توان از اترا یا میواکوریوم استفاده کرد .
